Dolce babaanne
Member
Kendisi bir şairdir ve Necefgarh’ta yaşamaktadır, dolayısıyla ona Necefgarh şairi demek mantıklıdır. Ancak bu iddia ancak belirli bir noktaya kadar geçerlidir. Esha Rajan, Delhi şehir merkezinden uzakta bu yerde büyüdü, Necefgarh’ın galislerini ve kapılarını biliyor ve kışın orada bulunan hardal tarlalarından sevgiyle bahsediyor. Ama onun gerçek Karma Bhoomi’si, reşit olduğu yer, Delhi Üniversitesi kampüsleriydi. Esha, mezun olduğu Güney Kampüs’teki Jesus and Mary Koleji’nde ve felsefe eğitimi aldığı Kuzey Kampüs’teki Sanat Fakültesi’nde kendini daha iyi tanıdı. Bu öğleden sonra Necefgarh’da bir pazar sokağında dolaşırken, üniversitenin şiir kulübünü, Lodhi Bahçesi’ndeki açık mikrofon oturumlarını ve şair arkadaşı Aan ile akşam çayını hatırlıyor; her ikisinin de şiirlerini nasıl yüksek sesle okuduğunu, dizeleri düzelttiğini ve doğaçlama yaptığını.
Esha Rajan.
Birkaç hafta önce Esha, Eski Delhi’de bir ara sokakta gezinirken yaşlı bir adamın kağıt parçalarına bir şeyler yazdığını gördü. Analog çağdan kalma bu kadar sağlam bir görüntü onu belirli bir düşünce dizisine soktu ve onu şu şey hakkında bir şiir yazmaya teşvik etti: Telegram! Bunun ne olduğunu biliyor musun? Hiç aldınız mı? Esha değil. Şiiri bizimle paylaşmayı kabul ediyor.
Telgraf*
bir_telegram_
Düşüncelerin senfonisi
Benliğin incelikleriyle iç içe
Daha az anlatılan hikayeleri ortaya çıkaran mürekkep
_Unuttun mu_? Bir Düşünce.
Kalabalık caddelerin kakofonisinin ortasında
Kırmızı direğin beslenmesini bekliyorum
Buruşuk kahve çarşaflarının üzerinde bağlantılardan çok dik bırakılmış
Mürekkep_
Solmaya başladı
Toprak gibi aromalı, ilk yağmurun ritmiyle dans ediyor
Gelişen bir çağlayan gibi rüyaların grileri
_Eski Şehir_ insan sayısı
Kaosun müziğini yankılayan kornalarla çaprazlanmış kalabalık sokaklardan
Yaşadıkları kutuların fısıltıları!
Fısıltılar bu ışıltıyı talep ediyor, eski şehir uyuyor
_BENCE_
Telgraf mı
Tozun zarafetini soluyan, sessiz yoldaşım
El değmemiş anların kucağında bekliyorum ve izliyorum
_Usta_
Uzun zamandır kayıp olan büfeyi fırçalar
Kaşlarını kaldıran bir bakış, iç çekiyor
Belki solan bir anıyım ya da iyileşmeyen bir alevim
_Ben, telgraf_
Açıklanmayan sırların, damgalanmış duyguların yankısıyım
Şehri çevreleyen kaosta duyulmamış
Yalnız toz yalnızlığımda sevilmeyen
Esha Rajan.
Birkaç hafta önce Esha, Eski Delhi’de bir ara sokakta gezinirken yaşlı bir adamın kağıt parçalarına bir şeyler yazdığını gördü. Analog çağdan kalma bu kadar sağlam bir görüntü onu belirli bir düşünce dizisine soktu ve onu şu şey hakkında bir şiir yazmaya teşvik etti: Telegram! Bunun ne olduğunu biliyor musun? Hiç aldınız mı? Esha değil. Şiiri bizimle paylaşmayı kabul ediyor.
Telgraf*
bir_telegram_
Düşüncelerin senfonisi
Benliğin incelikleriyle iç içe
Daha az anlatılan hikayeleri ortaya çıkaran mürekkep
_Unuttun mu_? Bir Düşünce.
Kalabalık caddelerin kakofonisinin ortasında
Kırmızı direğin beslenmesini bekliyorum
Buruşuk kahve çarşaflarının üzerinde bağlantılardan çok dik bırakılmış
Mürekkep_
Solmaya başladı
Toprak gibi aromalı, ilk yağmurun ritmiyle dans ediyor
Gelişen bir çağlayan gibi rüyaların grileri
_Eski Şehir_ insan sayısı
Kaosun müziğini yankılayan kornalarla çaprazlanmış kalabalık sokaklardan
Yaşadıkları kutuların fısıltıları!
Fısıltılar bu ışıltıyı talep ediyor, eski şehir uyuyor
_BENCE_
Telgraf mı
Tozun zarafetini soluyan, sessiz yoldaşım
El değmemiş anların kucağında bekliyorum ve izliyorum
_Usta_
Uzun zamandır kayıp olan büfeyi fırçalar
Kaşlarını kaldıran bir bakış, iç çekiyor
Belki solan bir anıyım ya da iyileşmeyen bir alevim
_Ben, telgraf_
Açıklanmayan sırların, damgalanmış duyguların yankısıyım
Şehri çevreleyen kaosta duyulmamış
Yalnız toz yalnızlığımda sevilmeyen